Koncepcja Rozszerzonej Odpowiedzialności producenta, o której mowa w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/851, wskazuje, że wysokość opłat ponoszonych przez przedsiębiorców wprowadzających produkty w opakowaniach na rynki unijne powinna zostać zróżnicowana pod względem właściwości stosowanych opakowań, zwłaszcza ich trwałości, możliwości ponownego użycia i recyklingu oraz obecności substancji niebezpiecznych. Im opakowanie będzie mniej przyjazne dla środowiska, tym więcej będzie płacił przedsiębiorca je wprowadzający za późniejszą zbiórkę i zagospodarowanie.

Na bazie doświadczeń Interzero, wyłoniliśmy 3 główne trudności w recyklingu opakowań:

• Nieodpowiednie opakowanie – zły projekt opakowania może dezorientować inteligentne urządzenia do sortowania, prowadząc do obniżenia poziomów recyklingu. Na przykład użycie zbyt dużych etykiet i czarnych tworzyw sztucznych oznacza, że maszyny sortujące nie rozpoznają prawidłowo materiału opakowania.
• Użycie połączeń różnych materiałów w jednym opakowaniu – może utrudnić konsumentom prawidłowe rozdzielenie lub przypisanie opakowania do właściwej frakcji. Nawet w przypadku słoika z papierową etykietą i metalowym wieczkiem, rozdzielenie przez konsumenta bywa problematyczne, bowiem nie jest on pewien, które części oddzielać (wieczko), a które pozostawić (etykieta), bo nie stanowią bariery w recyklingu szkła. Największym wyzwaniem są jednak opakowania wielomateriałowe (np.: pokryte aluminium torebki na przekąski), w przypadku których oddzielenie poszczególnych surowców jest całkowicie niemożliwe.
• Niski poziom edukacji – opakowania bywają po prostu wyrzucane do niewłaściwego pojemnika, więc nie mogą trafić do odpowiedniego recyklera.